Ervaring klanten
Iedereen die les geeft is natuurlijk enthousiast over zijn manier en weet dit (meestal) ook goed te verwoorden, waardoor het voor u, zo goed als altijd, positief in de oren klinkt.
Op sociaal media is het heel makkelijk om reacties van mensen te vinden. Op onze facebook pagina zult u dan ook vele reacties van klanten en deelnemers tegen komen met alle benodigde plaatsjes. Toch is sociaal media in het algemeen genomen wel ook een vluchtige en te makkelijke weg waar mensen te pas en te onpas hun mening kunnen geven.
Daarom heb ik gedurende mijn carrière ook verschillende lesklanten van mij gevraagd om een stuk te schrijven over hun beleving van de lessen en trainingen, zodat u het niet alleen van mijn kant leest en ervaart of op sociaal media alleen de vluchtige reactie, maar kunt u ook kunt lezen wat de lesklanten ervaren. Door op onderstaande namen te klikken kunt u hun verhaal lezen:
Laagvliegen, dat kan ze als de beste. In een strakke galop, de neus naar voren, neemt zij mij mee door de rijbak. Met een kleine gewichtsverplaatsing laat zij zich voltes en diagonalen opsturen, maar ondanks kalmerende stemhulpen, een lage hand en minimaal beencontact, is zij niet tot een lager tempo te bewegen. Gelukkig bokt ze niet, ze rent alleen maar. Het is een inspannend concentratiespel. Als het mij teveel wordt, stuur ik haar een hoek in om af te stappen. Daar dribbelt ze wat, maar redelijk rustig afstijgen is mogelijk.
In de hoek van de bak is een cirkel afgezet. Daar beginnen we met longeren, dan rustig in het zadel en linksom en rechtsom stappen en draven. Daarna de zijkanten van de longeercirkel los en kan de hele bak gebruikt worden. Maar na verloop van tijd is het aandeel stappen tot een minimum terug gebracht, het draven sterk uitgebreid en de galop eraan toegevoegd. Tot er eigenlijk alleen maar galop overblijft in de stand Laagvliegen. Dan gaat de aardigheid er toch wel wat af.
Sanne is een jonge Friese stermerrie (Wisse x Olof) van vijf jaar, die de basisbeginselen van de mooie dressuursport op een rustige manier heeft geleerd bij Trainingscentrum Piet Sibma in Rottum. Het jaar daarvoor was Sanne hier voor de training voor de merriekeuring, dus het is een bekend adres met voor haar vertrouwde mensen. Ze pakt het goed op en de laatste week van de training heb ik vijf keer les gehad. Dat gaf mij meer dan voldoende vertrouwen om het verder zelf op te pakken. Maar Sanne ontwikkelde zich verder en nu zijn we op het punt van laagvliegen terecht gekomen. In het aangrenzende weiland fijn en geconcentreerd overgangen en schakelen oefenen, lijkt onmogelijk. Daarvoor stap ik nu alleen nog op mijn tien jaar oude en voor honderd procent betrouwbare en voorspelbare Friese sterruin, Bjinse.
Google bracht ons bij Kirsten Daamen. Trefwoorden: rust, harmonie, paardvriendelijk en les aan huis. Na een prettige kennismaking gingen we al snel aan de slag met grondwerk. We leerden veel over met lichaamstaal praten (houding, persoonlijke ruimte, groot maken, uitnodigen), we leerden over paardentaal (stand van de oren, hoofd- en halshouding), we leerden over haar karakter (dominante trekjes) en we kregen huiswerk. Al met al heel leerzaam en erg plezierig om te doen. De band met Sanne is er sterker door geworden.
Na de winter gaan we verder met Sanne onder het zadel. En ook met Bjinse, het is fijn en leerzaam om van Kirsten les te krijgen met deze twee zo verschillende paarden. Ik verheug me nu al op de afwisseling van mijn werk als tekstschrijver (schrijfopdrachten.nl en redigeerwerk.nl) en de tijd die ik in het zadel doorbreng en met Sanne en Bjinse afwisselend kan genieten van een fijne samenwerking.
Leidy Jelsema
Een korte beschrijving van Toulouse:
KWPN-merrie, Havidoff x Ulft, 1.73 cm, geboren op 11 juni 2000, bruin met bles en witte achterbenen tot aan het spronggewricht. Een stevig en groot paard met een apart karakter (dominant, angstig, superintelligent, nieuwsgierig: Toulouse weet wat ze wil … en niet wil).
Toulouse is bij ons thuis op de boerderij in geboren, dochter van Elena (een goede fokmerrie met een super lief karakter, temperamentvol, wantrouwend, angstig, zeer gevoelig, maar door wederzijds vertrouwen een super fijn paard voor mij om te rijden en mee om te gaan).
Toen Toulouse nog maar een dag oud was werd het al snel voor mij duidelijk: Toulouse had een eigen willetje! Voorzichtig een voetje vragen was reden om haar oortjes plat in de nek te leggen, te happen en te schoppen! Ook de tweede poging de volgende dag ontaarde in lelijk doen en duidelijk maken: dit wil ik niet!
Mensen die de wei in liepen om dat lieve veulen te aaien vluchtten uit de weide! Zo klein als ze was: Toulouse regeerde!
Vanaf de eerste dag ben ik met Toulouse doelgericht bezig geweest om haar dingen te leren, maar dat is niet meegevallen…. Dierenarts bezoeken waren dramatisch: bijvoorbeeld een injectie geven was bijna een onmogelijke opgave. Benen afspuiten: zo goed als onmogelijk. Het trailerladen heeft jaren in beslag genomen, over zeiltjes heen lopen was een beproeving, ga zo maar door! Bij alles kwam verzet, bang voor alles wat ze niet kende. Met veel geduld en creativiteit is dit allemaal goed gekomen. Maar het rijden …..
Toen Toulouse twee jaar oud was ben ik bij Emiel Voest de jonge paardencursus gaan volgen. In totaal heb ik deze cursus 2x gedaan. Resultaat: veel succes met dit paard, wees creatief! Aan het rijden zijn we niet toegekomen……
Trailerladen, bit indoen, zadelmak maken en verder beleren: we zijn samen een lange weg ingeslagen met letterlijk vallen en opstaan. Ik heb nog een litteken in mijn gezicht omdat ik met het rijden door een bokpartij in het hek werd gelanceerd. Steigeren was ook geen enkel probleem voor Toulouse. Als ze geen zin had of bang was ging ze rechtop de lucht in, met trailerladen, aan de hand of onder het “rijden”. Toulouse had uiteindelijk besloten geen stap meer te willen lopen, hoeven letterlijk in het zand als ik op haar rug zat. En als ik haar wilde aandrijven: rechtop de lucht in. En tja, dan ga je op zoek naar een instructeur die je verder kan helpen. Want velen hebben in de jaren de revue gepasseerd. Aan de hand heb ik haar heel veel oefeningen kunnen leren, na veel protest, maar rijden: zodra ik op haar rug zat ging de handrem er letterlijk op en waren er overal spoken! Daarbij moet ik opmerken dat Toulouse met niets slechte ervaringen heeft gehad of dat ze geslagen is ….. haar angsten in combinatie met haar dominantie speelden haar parten. Ik moest haar nog veel beter leren begrijpen!
Uiteindelijk ben ik op internet gaan zoeken en vond ik “www.holistischtrainen.nl” bij mij in de buurt notabene! Ik heb toen telefonisch contact gezocht met Kirsten en een afspraak gemaakt. Met Toulouse was ik al een aantal keren in de afgelopen jaren bij een holistisch dierenarts geweest. Het holistisch trainen sprak mij dan ook zeer aan.
Na een uitvoerige intake en anamnese zijn we samen aan de slag gegaan! Ik heb nu pas een paar maanden les van Kirsten, maar de resultaten zijn nu al verbluffend. Onder het zadel stappen en draven we en Toulouse begint er steeds meer lol in te krijgen! We rijden overgangetjes van stap naar draf en andersom! Bij het werken aan de dubbele lijnen liep bij mij het zweet de afgelopen jaren over mijn rug, Toulouse had nog geen zweetdruppeltje op haar voorhoofd. Door de praktische tips en instructie van Kirsten is dit nu andersom!
Door creatieve oplossingen, haar brede ervaring en gevoel weet Kirsten samen met mij en Toulouse “grote”stappen vooruit te zetten. Alles veilig en vertrouwt, zonder dwang en druk.
Samen met haar nieuwe vriendje rijden we nu ook ‘s-avonds tijdens de les, vriendje voorop en Toulouse er achteraan. Want ‘s-avonds rijden was met Toulouse onmogelijk: bang in het donker voor alle spoken in de coniferen. Overdag rijd ik wel alleen met Toulouse en doen we oefeningetjes in stap en draf. Je ziet Toulouse nu al in haar lijf veranderen, het puppievet verdwijnt en de handrem is eraf! Met veel vertrouwen zie ik de toekomst tegemoet, samen met Toulouse en vooral niet te vergeten: met Kirsten. U hoort nog van ons!
Kirsten heeft mij gevraagd of ik een stukje wil schrijven, over hoe ik haar lessen ervaar. Nou dat doe ik graag.
Even in het kort over onze paarden:
Wij hebben 4 friezen en 2 shetlanders. Het was niet de bedoeling om 4 friezen te hebben. Twee van onze friezen, Wessel en Tony, zijn dan ook emotionele aankopen geweest.
Jurjen hebben wij gekocht toen hij 2 jaar was en Tsjibbe (nu bijna 3 jaar) hebben we later gekocht omdat we een maatje voor Jurjen wilde hebben. Jurjen stond voorheen altijd met Amy onze shettendame. Toen Jurjen weg was om beleerd te worden zagen we dat Amy het er erg moeilijk mee had om alleen te staan, zodoende hebben we er een shet bijgekocht.
Inmiddels lopen de friezen bij elkaar en staan de shetten niet meer bij de friezen, maar hebben lekker een eigen stuk.
Ik heb zelf het rijden op latere leeftijd weer opgepakt, helaas hebben we vóór Jurjen 2 keer een voor ons ongeschikt paard gehad.Daardoor ben ik erg angstig en onzeker geworden, daarbij speelt ook mee dat ik een kind heb, dan wordt je toch voorzichtiger.
Doordat ik problemen had om Wessel in de trailer te krijgen ben ik op internet opzoek gegaan naar iemand die mij daarbij kon helpen.Zo kwam ik op de site van Kirsten terecht. Ik ben de site gaan lezen en het sprak mij heel erg aan. En zo is Kirsten eigenlijk hier gekomen.
Ik les met Jurjen en Wessel bij Kirsten. Jurjen is 5 jaar maar een groot paard met een lange bovenlijn, wat het verzamelen voor hem wat moeilijker maakt. Kirsten rijdt Jurjen ook om hem wat te bevestigen en het zo voor mij (en Jurjen) makkelijker te maken. Jurjen was tijdens het rijden vaak gespannen, vooral tijdens het galopperen, nu gaat het steeds beter. Wessel daarintegen is een vrij kort paard maar ook weer een paard met een verhaal. Met Wessel heb ik onlangs een dip gehad, hij voelt zich sterk en is ook de baas van de kudde. Doordat Wessel zo goed in zijn vel zit krijgt hij ook meer praatjes onder het zadel. Elke kleine fout die ik maakte werd direct opgemerkt door Wessel. Nu zijn we weer stukje bij beetje omhoog aan het klimmen en ondanks de frustratie die het mij soms kostte ben ik heel blij dat Wessel is wie hij is. Ik leer heel veel van hem.
Meteen de eerste les beviel mij goed, ik kon duidelijk merken dat ze heel goed keek naar wat ik wel en niet aankon. Ik krijg nu een aantal maanden les van Kirsten en ik ben super tevreden. Ze legt alles heel goed uit en kan haar theorie ook in de praktijk goed onderbouwen. Ze schroomt er ook niet voor om eens op je paard te stappen om precies te voelen wat jij voelt of om te laten zien wat je kunt verbeteren. (al kan ze dat ook prima zien en uitleggen als je er zelf op zit)
Mijn lessen zijn tegenwoordig ontspannen, ik heb het gevoel beter te weten wat ik aan het doen ben, waardoor ik met meer vertouwen op me paard stap.
Het ligt in mijn bedoeling om in de toekomst te gaan starten, ik heb al enkele keer een onderlinge gereden en 1 keer een officiële. Ik merk dat ik er nog niet aan toe ben dus we trainen nu gewoon even lekker verder.
Voorlopig kan ik nog heel veel leren van Kirsten en hoop daarom ook nog lang les van haar te hebben.
Groetjes Caroline van der Windt
Kirsten heeft mij gevraagd om een stukje te schrijven over de trailer-training van mijn paardje Pyriet. Ik heb Pyriet anderhalf jaar geleden (toen was hij 5 jaar) gekocht bij een fokker, hij had Pyriet zelf gefokt en hem vervolgens 5 jaar lang in een eigen weilandje en stal gehouden. Pyriet had dus nog niets anders gezien van de “wereld”. Ik heb hem daar 6 maanden gereden en toen besloten dat het echt een paardje voor mij was. Maar daarna liepen we al gauw (want hij moest mee naar huis) tegen, een voor ons, heel groot probleem aan… de trailer. De eerste keer de trailer op ging redelijk de keren daarna ging het steeds slechter en uit eindelijk kreeg ik hem er niet meer op. Na een hele hoop stress en zoektochten heb ik er een tijdje niet meer aan gewerkt. Hier in de buurt kon ik destijds niet vinden wat ik zocht (want erop slaan kunnen we allemaal wel!), ook dat had Pyriet al wel meegemaakt in het verleden. De manege was 100 meter verderop, geen problemen dus maar toch baalde ik dat niet verder met hem op pad kon. Wat voor anderen de normaalste zaak van de wereld was bestond voor ons uit angst en stress. Pyriet negeerde de trailer totaal, rende erlangs, stond te trillen op zijn benen als hij de trailer maar zag, kwam omhoog, draaide zich om en als hij er toch een keer per ongeluk inliep rende hij er 10x zo hard weer uit!
Toen ik met Pyriet moest verhuizen naar een andere stalling ben ik toch weer op zoek gegaan en kwam ik de site van Kirsten tegen. Dit sprak mij heel erg aan en ben meteen gaan bellen, het weekend erna kwam zij al langs voor een trailer-training! Na een half uur stond meneer al op de trailer!! We waren er nog lang niet uiteraard maar dit was al wel even want anders als de drie uur die we de andere keren bezig waren geweest. Na de training zijn we gaan oefenen en ging het steeds een stukje beter, tot ik Pyriet vast zette in de trailer. Toen kwam er totale paniek, hij begon te hangen in het halster, te steigeren en uit te slaan met als gevolg een grote snee net boven zijn oog. Uiteraard waren we weer terug bij af. (achteraf bleek dat hij vroeger heel veel moeite heeft gehad met het vaststaan en heeft het heel erg lang geduurd voordat Pyriet gewoon vast kon staan om bijv. gepoetst te worden). Hierna heb ik na een tijdje besloten Pyriet voor twee weken naar Kirsten te brengen voor een intensieve trailer-training. We zijn te paard naar Kirsten toegegaan met de goede hoop hem met onze eigen trailer weer op te halen. Pyriet, een paard wat heel snel in de stress is, was bij Kirsten eigenlijk direct op zijn gemak en ze kon een dag later al met hem aan de slag. De problemen bleken een stuk angst te zijn maar hij vond vooral ook de trailer op en af lopen erg moeilijk en spannend. Kirsten heeft de eerst trainingen zelf gedaan, daarna ben ik ook een actieve rol gaan spelen. Elke dag ging het een stukje beter en na anderhalf week kon ik Pyriet meenemen naar huis op onze eigen trailer!
We zijn nu een paar maanden verder en het gaat nog steeds goed. Als Pyriet de trailer op moet werk ik nu altijd met een trainingshalster en een lange lijn wat heel er goed werkt. Pyriet is nu zover dat hij 9 van de 10 keer zo met me mee loopt de trailer op. Maar we hebben nog wel eens dagen dat het wat lastiger gaat hij reageert namelijk enorm op druk en stress. Ook het wachten in de trailer vind hij erg moeilijk. Doordat ik tijdens de trailer-training zelf veel met Pyriet heb gewerkt, weet ik nu wat ik wel en niet van hem kan vragen/verwachten waardoor we het ook tijdens de moeilijkere momenten voor elkaar krijgen. Wekelijks gaat het nu mee op de trailer maar elke keer weer blijft het nog voor mij en Pyriet een leerzaam moment.
Leslie Mulder en Pyriet
Ook mij is gevraagd om iets te schrijven over mijn ervaringen met holistisch trainen en het lessen bij Kirsten.
Ik zal de paarden even voorstellen. Als eerste is Rowan bij ons gekomen. Rowan is een 13 jarige Kwpn-er en staat nu 8 jaar bij ons op stal. Dan hebben we onze ondeugende Shetlander Diesel van 8. En als laatste er bijgekomen is Levita, een 5 jarige Haflingermerrie die we nu 4 jaar hebben.
Rowan is eigenlijk al jaren ons zorgenpaardje. De eerste 2 a 3 jaar gingen prima, we reden vrij fanatiek en waren zelfs gestart met wedstrijden. Totdat hij zo nu en dan kreupel ging lopen. Na vele onderzoeken en medicijnen waar weinig uitkwam, hield de dierenarts het op klinische hoefkatrol. Inmiddels waren we al jaren aan het dokteren en vele hielden ons voor gek dat we hem nog niet ‘’weggedaan” hadden. Toch wilden we de hoop nog niet opgeven, na al die jaren heb je toch een sterke band opgebouwd. Via via kwamen we in contact met iemand die paarden op de natuurlijke manier bekapt. Na vele goede verhalen gehoord en gelezen te hebben wilde we Rowan nog een laatste kans geven. Het heeft heel veel tijd gekost, maar we zagen Rowan opknappen en beter gaan lopen. Toen het zodanig goed met hem ging wilde ik eigenlijk het lessen weer oppakken. Maar met een paard wat nog steeds niet altijd 100% liep was het lastig om iemand te vinden die bij jou en je paard past. Ook wilde ik wat anders dan de reguliere manier van les geven. Toen ik een advertentie op het internet zag staan van Kirsten ben ik me eens gaan verdiepen in haar manier van lesgeven en dat sprak me erg aan.
Ik vond de eerste les enorm spannend. Wat zou ze van Rowan vinden ? Was het nog wel verantwoord om met hem te trainen ? Gelukkig zag ze het zitten met Rowan en mij. Kirsten gaf op een hele vriendelijke manier les. Ze keek altijd goed naar wat Rowan aankon en waarom hij in het verzet ging. Precies wat Rowan nodig had. We gingen niet altijd heel hard vooruit maar Kirsten bleef positief en enthousiast keer op keer uitleggen wat ik wel of niet moest doen.
Rowan heeft nog best eens dagen dat het wat minder gaat en wat stijver loopt, maar door te gaan lessen bij Kirsten heeft hij wel het laatste zetje gehad om helemaal op te knappen. Op dit moment gaat het heel goed, er zit duidelijk een stijgende lijn in. Ik longeer hem 1 keer in de week met de dubbelelijnen en/of pessoa teugel en dat pakt hij echt heel goed op. Je ziet nu ook duidelijk dat hij meer spieren krijgt in zijn hals en billen. Dat is dan soms ook wel een nadeel, hij word sterker dus als hij iets moeilijk vind komt hij sneller in verzet. Maar als hij dan zo goed zijn best doet aan de longe kan ik daar van genieten. Ik vind het ook erg leuk om te doen, op het moment bijna leuker als rijden. Je kan net iets beter je hulpen geven en voor Rowan is het ook wat minder zwaar als onder het zadel.
Ook met de Haflinger heb ik gelest bij Kirsten. Levita is verder een probleemloze, maar af en toe eigenwijze puber, een echte Haflinger dus . Doordat Kirsten zelf ook een Haflinger heeft waar ze ook dressuur mee rijd had ik wel het gevoel dat ze me sneller begreep als een andere instructeur omdat ze als geen ander weet dat Haflingers niet altijd makkelijk zijn.
We hebben ongeveer een jaar gelest bij Kirsten en in dat jaar is Rowan mede door de lessen veel vooruit gegaan en hebben we veel geleerd. Door de lessen van Kirsten heb ik geleerd meer te genieten van het rijden en soms iets minder fanatiek te zijn. Je hoeft niet de strijd aan te gaan om te winnen. Ook kon ik altijd met al mijn vragen bij Kirsten terecht. Niet alleen rijtechnische vragen, maar over alles op paardengebied heeft ze veel kennis.
Ik vond het erg jammer toen Kirsten mij vertelde dat ze ging verhuizen naar Groningen en dus geen les meer kon geven. We missen het echt!
Kirsten bedankt voor al je leuke, enthousiaste, leerzame lessen. Ik hoop dat als je straks helemaal gesetteld bent in Groningen je je kennis weer kunt overbrengen op andere enthousiaste leerlingen !!
Pauline Tange
Hallo allemaal,
Nadat mijn vorige paard (Kennedy) werd afgekeurd voor sport, besloot ik om een ander sportpaard te kopen. Mijn oog viel toen op een drie jarige Sambertino x Ahoy, Toledo genaamd. Een paard dat nog niets kon maar erg leuke gangen had en een verschrikkelijk lief een aanhankelijk karakter had.
Na een week begonnen echter de problemen. Toledo wilde niet meer vooruit, ging achteruit op een voorwaartse hulp en na een maand of drie ging ik er huilend heen en kwam ik nog harder huilend terug. Toledo steigerde verschrikkelijk hoog, was niet te sturen, en werd echt bloedlink. Ik vond het verschrikkelijk moeilijk omdat het in de omgang een geweldig lief paard was/is. Toch heb ik toen samen met mijn vader de knoop doorgehakt en hem naar een handelaar gebracht. Echter na een half jaar was hij al meerder malen bijna verkocht geweest en zelfs al een keer echt verkocht. Maar hij kwam terug doordat hij zulk gevaarlijk gedrag vertoonde onder het zadel. Toen hebben we besloten om hem helemaal door de medische molen te laten halen in Utrecht. Ik moest hier ook rijden en daar hebben ze me verboden om ooit nog op Toledo te stappen. Ook konden ze medisch niets vinden en zijn we doorgestuurd naar Emiel Voest, een gedragsspecialist.
Wat bleek, Toledo was volgens hem een wereldpaard met tal van mogelijkheden alleen hij stierf van de pijn in zijn rug. Door hem zijn we doorgestuurd naar holistisch dierenarts Eric Laarakker. Daar kwam de aap uit de mouw: Toledo had een bekkenscheefstand waar je u tegen zegt en een flink probleem in zijn schouder. Hij is toen ongeveer 6 keer behandeld.
Van Eric moest ik toen op zoek naar een instructrice die op ongeveer dezelfde manier werkt als Emiel Voest. Toledo moest opnieuw ingereden worden en rijden niet meer associëren met pijn.
Die instructrice heb ik gevonden in Kirsten. Ze heeft me geleerd los te werken en mijn paard het vertrouwen terug te geven in het rijden onder de man. De basis voor succes. Kirsten heeft mij ongeveer een jaar lesgegeven wat zijn vruchten heeft afgeworpen. Ik heb het braafste paard van stal waarmee ik heerlijk door het bos kan crossen, kan trainen voor wedstrijden en ook heerlijk mee kan tutten.
Momenteel studeer ik fysiotherapie in Breda en zit ik daar op kamers, Toledo is mee verhuist en zijn we ook begonnen met wedstrijden rijden. Momenteel zijn we M2 en komt hij nooit zonder winst thuis, zijn record is 6 winstpunten in één wedstrijd, zo zie je maar: van terror paard naar sprookjes paard!
Kirsten heeft mijn vorige paard (Kennedy) een geweldig thuis gegeven, ze rijdt hem zelf en haar zusjes rijden hem ook. Ik heb met hem Z2 gereden dus kunnen haar zusjes veel van hem leren.
Kirsten bedankt voor al je inzet!
Loes van der Sluijs, Breda
“ Helaas hebben we dat geweldige paard Kennedy op 27 september 2007 plotseling moeten laten inslapen. We willen Loes bedanken dat we nog een aantal jaar van hem hebben mogen genieten!”
Ik heb Kirsten ontmoet op stal De Stelle. Zij kwam daar les geven aan een aantal stalgenootjes.
Ik zag haar bezig en was onder de indruk. Haar manier van werken en haar manier van het benaderen van zowel het paard als de eigenaar, daar kon ik wel mee uit de voeten. Omdat ikzelf ook kampte met een stuk angst en ik dus hierdoor erg weinig op mijn paard reed, heb ik contact met haar gezocht en gevraagd of zij mij ook les wilde geven.
Zo is het ook daadwerkelijk gegaan. Na een aantal lessen heb ik mijn paard bij familie gezet. Hierdoor werd het nog makkelijker om af te spreken met Kirsten. Nadat we het grondwerk redelijk onder de knie hadden werd het tijd om mijn angst om in de bak te rijden te gaan overwinnen.
Kirsten heeft dit heel goed begeleid en zij heeft mij goed aangevoeld voor wat betreft de angst. We zijn echt onderaan begonnen, aan de longeerlijn. Daarna zijn we voorzichtig begonnen met ‘los’ rijden. Eerst in een halve bak en van lieverlee in de hele bak. Dit ging echt niet zonder slag of stoot en daar waar ik het excuus kon aanvoeren dat het te slecht weer was om te rijden heb ik dat niet nagelaten. Maar door het begrip van Kirsten en het niet aflatende geduld heb ik toch stukje bij beetje mijn angst overwonnen.
Inmiddels zijn we ongeveer een klein jaartje verder en van angst overwinnen is geen sprake meer. Ik ben nu lekker aan het lessen en krijgen zowel mijn paard als ik er echt plezier in. We leren iedere les weer dingen bij en gaan elkaar steeds beter begrijpen. Kisten bedankt voor je begrip en geduld!
Groet,
Lianne de Vos
Aan ons is gevraagd om voor de web-site van Kirsten Daamen een algemene impressie te geven over onze ervaringen.
Allereerst is het dan wel handig om even kort te vertellen wie wij zijn. Wij zijn paardenliefhebbers die een eigen hobbystal hebben. Wij hebben voor Kirsten les gehad van een andere “juf”. Dit ging naar onze mening ook goed, maar door aanschaf van een pittige Andalusier met wat karakterproblemen en tijdgebrek van onze toenmalige “juf” moesten we op zoek naar een andere “juf”. Dat werd Kirsten, waarvan we een affiche hadden zien hangen bij onze diervoederhandel. Wat er op stond klonk allemaal erg vriendelijk. Dus waarom eigenlijk niet!?
De allereerste keer hebben we op een hele rustige manier met elkaar kennisgemaakt; het paard, ik en Kirsten zelf natuurlijk. Ze heeft toen heel veel verteld en het was ook heel fijn dat we een goed antwoord kregen op vragen die wij hadden. Want ja, wij hadden totaal geen ervaring om een paard in te rijden, laat staan met een paard dat een redelijk pittig karakter had. De lessen daarop merkte we dat er duidelijk verschil was met voorgaande lessen. Daarin lag het accent op het resultaat (dus op de figuren, tempo, etc.). Bij Kirsten lag het accent op het gevoel. Regelmatig kreeg ik te horen: “voel je dat ook?”of “Snap je waarom je paard zo reageerde?”. Nog nooit had ik me zo moeten verdiepen in het paard zelf. Dat heeft me in het begin wel eens moeite gekost, maar van lieverlee merk je dat jij en je paard naar elkaar toe groeien. Ik merkte dat bijvoorbeeld doordat hij in het begin nog regelmatig op hol sloeg en daarbij alle mogelijke sprongen toepaste om mij er maar af te krijgen. Iedere keer werd me geduldig uitgelegd wat er vanaf de “middenstip” was geconstateerd. Er was ruimte om mijn verhaal te vertellen en vanuit daar gingen we weer verder. In een later stadium heb ik ( na er diverse keren hard van afgeworpen te zijn) ook angst ontwikkeld. Niet zo zeer angst voor het paard, maar angst om er weer vanaf te vallen. Dat voelde hij haarfijn aan. We hebben toen besloten om veel meer grondwerk te gaan doen. Hierdoor ben ik mijn paard echt gaan begrijpen. Ik zag wat er gebeurde als hij er weer vandoor wou gaan. Ik merkte wat de uitwerking was van mijn handelen. Weer een stapje verder, dus!
Nu zijn we inmiddels ruim een jaar verder en ik kan in een woord zeggen het is fantastisch om samen met je paard zo’n goed team te kunnen zijn. Rijden gaat fantastisch, maar ook de dagelijkse dingen worden zonder problemen gedaan. Het vertrouwen wederzijds is zo groot dat we samen het idee hebben de wereld aan te kunnen. En dat te bedenken dat we werkelijk wel eens hebben gedacht dat het wellicht verstandiger was om een ander baasje voor hem te zoeken. De laatste lessen van Kirsten betekende voor de Andalusier vooral de puntjes op de i zetten. Wat ik aan Kirsten zou mee willen geven is: Ga zo door in Groningen en blijf je ook verder ontwikkelen, want daar profiteren we uiteindelijk allemaal van!
Groeten!
Anne-marie
(pension)stal en camping ‘Savira’